W sytuacji dużego niżu demograficznego wydłużanie się życia i starzenie się społeczeństwa jest ogromnym wyzwaniem cywilizacyjnym. Starość jest nie tylko sprawą ludzi starszych, to również problem ich rodzin, bliskich a także opieki socjalnej, opieki zdrowia oraz władz.

Niestety w przypadku części seniorów starość oznacza ubóstwo i trwanie na marginesie życia społecznego. Brzmi tragicznie, jednak w wielu przypadkach osoby starsze dożywają swej starości w przykrych warunkach. Nikt nie chce takiego życia, dlatego też społeczeństwo powinno reagować na taki stan rzeczy. Co ósmy z polskich seniorów jest zagrożony ubóstwem a co piętnasty skrajnym ubóstwem, walczmy z tym. Nie postrzegajmy starości jako choroby a ludzi starszych nie traktujmy jak wyrzutków, efektu ubocznego młodości. Należy zmienić postrzeganie wizerunku sędziwości, ponieważ każdego z nas to czeka. 

Na co dzień obserwujemy, że aktywność społeczna osób starszych często skupia się wokół inicjatyw lokalnych. Istotne staje się zwiększenie zaangażowania społecznego osób starszych, w tym niepełnosprawnych lub o ograniczonej sprawności ruchowej. Staramy się  włączyć w różne formy edukacji, działania kulturalne oraz poprawić relację  międzypokoleniowe.

Staramy się pozyskiwać środki finansowe na działania takie jak:

1. Budowanie poczucia odpowiedzialności młodszych pokoleń w zakresie opieki nad osobami starszymi.
2. wspieramy edukację w celu poprawy umiejętności osób starszych, w tym zwłaszcza umiejętności w dziedzinach nowoczesnych technologii wkraczających w nasze życie takich jak posługiwanie się komputerem,
3. szerzenie wiedzy na temat dotyczących zmian biologicznych, zdrowotnych, społecznych zachodzących w organizmie wraz z wiekiem,
4. aktywizujemy działania w zakresie turystyki, rekreacji i kultury oraz innych form aktywności osób starszych,